ΔΙΗΓΗΜΑ: ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ, ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

"ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ"


ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ


ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ, 11 ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ 

Άφησα τη μηχανή μπροστά από το παλιό γραφείο συνοικεσιών και προχώρησα αργά προς την ξεκλειδωμένη πόρτα. Καιρός να γνώριζα πια αυτή τη Μόϊρα και να τελείωνε η αποστολή με τον Αλεξέγιεβιτς. Άθελα μου, βρέθηκα στη δύσκολη επιλογή να αφήσω τον καλύτερο μου φίλο και αιώνιο συνάδελφο μου, και για λόγους κάλυψης, να κάνω την επόμενη δουλειά με μία άγνωστη τύπισσα που τύχαινε να χαίρει εκτίμησης του κύριου Π. Το στανιό μου, μου είχε πάρει και την προαγωγή.

Ο ήχος του κουδουνιού πάνω από την πόρτα μαρτύρησε την άφιξη μου. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν σκονισμένα και μισοσκισμένα έπιπλα ενώ στο κέντρο ένα μοναδικό ξύλινο τραπέζι κοσμούσε τον μικρό χώρο. Στον τοίχο πάνω από αυτό, ήταν στερεωμένη μια ξεβαμμένη πινακίδα με τίτλο:

“Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ, ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!”

Εγώ πάντως δεν περίμενα την ώρα και τη στιγμή να ξεκουμπιστώ από εδώ μέσα.

“Άντε κοπελιά θα'ρθεις έχουμε και δουλειές.”

Κάθισα πάνω στο τραπέζι και περίμενα την βασίλισσα να κάνει την εμφάνιση της.

“Δεν νομίζω να σου έδωσα την άδεια να με ειρωνεύεσαι.”

Η φωνή που ακούστηκε από τα δεξιά μου ήταν καθαρή και δυνατή. Στράφηκα απότομα προς τη μεριά της και προσπάθησα να μην αφήσω τα μάτια μου να περιπλανηθούν ξεδιάντροπα στο καμπυλωτό σώμα της. Τα μακριά σκούρα μαλλιά της έφταναν λίγο πιο χαμηλά από την μέση της, ενώ τα μαύρα μάτια της με ατένιζαν προκλητικά.

Με πλησίασε και έβαλε το ένα χέρι της στον ώμο μου. Με εξέτασε με το βλέμμα της και απεφάνθη:

“Εσύ είσαι ο νέος μου συνεργάτης; Μπορούσε να κάνει και καλύτερη επιλογή ο κύριος Π.”

Δεν με άφησε να απαντήσω και συνέχισε.

“Μιας και έχεις δουλειές όπως λες, άντε κάθισε να σε ενημερώσω για το πως θα έχουν τα πράγματα από εδώ και πέρα, και μέχρι να τελειώσει η συνεργασία μας.”

Γύρισε την πλάτη και προχώρησε αποφασιστικά προς μια πόρτα που δεν είχα παρατηρήσει πριν ότι υπήρχε, ακριβώς δίπλα από την κύρια είσοδο. Την άνοιξε, έβγαλε δυο καρέκλες και τις στερέωσε αντικριστά.

Όση ώρα έκανε αυτές τις κινήσεις, εγώ θαύμαζα το υπέροχο στητό στήθος της και τους ατελώς τέλειους γλουτούς της. Αν και το δέρμα της δεν ήταν υπερβολικά σκούρο είχε σίγουρα κάτι από Ανατολή. Και μόνο το τσαγανό της, ήταν αρκετό για να μου αλλάξει τα μυαλά περί αποχώρησης από το συμβόλαιο μαζί της.

Κάθισαμε απέναντι και δαγκώνοντας το στυλό στο στόμα της, μου διάβασε τα απαραίτητα χαρτιά που έπρεπε να υπογράψω ώστε να επισημοποιήσουμε την συνεργασία μας.

“Κριστόφ Μένσικαφ λοιπόν, γεννήθηκες στο Κίεβο με καταγωγή από τη Μόσχα και είσαι υπό τη δούλεψη του κύριου Π. για οχτώ χρόνια. Γνωρίζεις άψογα αυτοάμυνα και ποικιλία πολεμικών τεχνών. Είσαι άρτιος χρήστης όπλων με αδυναμία στα πολυβόλα. Είσαι εγωιστής, μα αντικειμενικός στις επιλογές σου όταν βρίσκεσαι στο πεδίο. Παρέλειψα κάτι;”

Ο τρόπος που έπαιζε με τα χείλια της όταν σταματούσε να μιλάει και ο τρόπος που με κοιτούσε λες και ήθελε να μου βγάλει την ψυχή από το στόμα ήταν τόσο ασυνήθιστα μεθυστικός ώστε δεν άκουσα ποτέ τις τελευταίες φράσεις της.

Δεν ήταν ότι ποτέ δεν είχα δει όμορφη γυναίκα. Ήταν ότι αυτή η γυναίκα είχε το κάτι που με υπνώτιζε ανά πάσα στιγμή.

“Πάψε να σκέφτεσαι πως θα με ρίξεις στο κρεβάτι και πες μου αν πρέπει να συμπληρώσω κάτι άλλο.”

“Όχι, όλα σωστά.”

“Να μην ξεχάσω να γράψω πόσο υπερφίαλος είσαι, επίσης.”

Χαμογέλασα ατσούμπαλα με σκοπό να σπάσω λίγο τον πάγο, όμως εκείνη παρέμεινε ανένδοτη. Αναρωτιόμουν πως θα ακουγόταν το γέλιο της και τον τρόπο με τον οποίο θα ομόρφαινε ακόμα περισσότερο τα χαρακτηριστικά της.

“Εν ολίγοις, είμαι η Μόϊρα Τορνατόρε και βρίσκομαι υπό την δούλεψη του κύριου Π. περίπου δέκα χρόνια. Είμαι η επικεφαλής των αποστολών του και όλοι οι πράκτορες αναφέρουν σε έμενα. Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι για την παράξενη προφορά μου στα αγγλικά, γεννήθηκα στην Ιταλία και εκεί μεγάλωσα-- αγνώστου Αρμένιου πατρός και Ιταλίδας μητέρας. Μπορώ να χρησιμοποιήσω οποιοδήποτε όπλο για επίθεση, είμαι άψογη στη μάχη σώμα-με-σώμα και διαθέτω άρτιες ικανότητες με όπλα μεγάλης εμβέλειας. Το αγαπημένο μου βέβαια είναι το απλό μαχαίρι, αλλά και ένα όπλο με σιγαστήρα είναι αρκετό. Δεν μου αρέσουν οι ξεροκέφαλοι και αυτοί που νομίζουν ότι τα αισθηματικά έχουν θέση στη δουλειά, οπότε μάζεψε τα μάτια σου από πάνω μου και ετοιμάσου να φύγουμε.”

Τα λόγια της --σαν απότομο χαστούκι-- με αιφνιδίασαν. Πολύ αέρα έχει πάρει το κοριτσάκι. Είπαμε μας αρέσει, αλλά δεν θα μας το βγάλει και από την μύτη.

“Άν θες σεβασμό να προσέχεις πως μου μιλάς. Δεν αντιλέγω σε όσα λες, αλλά μην υποθέτεις όσα θα ήθελες να είναι αλήθεια.”

Αυτό την αποστόμωσε. Τα χείλη της έγιναν μια σφιχτή γραμμή και συνοφρυώθηκε. Παρόλα αυτά με πλησίασε τόσο που μπορούσα να μυρίσω το έντονο άρωμά της και μου απάντησε ήρεμα.

“Θα τον έχεις τον σεβασμό σου, Μένσικαφ. Αρκεί να μην μου το παίζεις διάνοια. Είμαι αρκετά συνεργάσιμη και ευχάριστη παρέα, όταν δεν πας να μου επιβληθείς.”

“Προφανώς και έχεις θέματα επιβολής. Αναρωτιέμαι πως προέκυψαν.”

“Δικό μου θέμα αυτό.”

“Ναι, δεν είπα το αντίθετο. Αλλά νομίζω ότι εσύ νομίζεις ότι με ενδιαφέρεις τόσο, σε σημείο να θέλω να σε ρίξω στο κρεβάτι από το πρώτο λεπτό. Άρα, δεν είμαι εγώ ο εγωιστής, εσύ είσαι η εγωίστρια της υπόθεσης. Και ματαιόδοξη και εγωκεντρική.”

Εντάξει, ήθελα πολύ να την ρίξω αλλά έπρεπε να κρατούσα και ένα επίπεδο, δεν έπρεπε;

"Είμαστε ισάξιοι τελικά.”

Μειδίασα ελαφρά και της απάντησα με φανερό στόμφο.

“Κράτα αυτό τον δυναμισμό σου για άλλες στιγμές. Στιγμές που ελπίζω να βιώσω.. κάποτε.”

Τα σκούρα μάτια της άστραψαν και άνοιξε ελαφρά το στόμα της. Ξεφύσηξε γοερά και κούνησε το κεφάλι της πέρα-δώθε.

“Ακολούθησε με. Έχω παρκάρει έξω.”

“Μα η μηχανή μου--”

“Θα έρθεις να την πάρεις αργότερα. Δεν ανεβαίνω σε μηχανές.”

Απομακρύνθηκε χωρίς να στρίψει το κεφάλι της προς εμένα, ενώ εγώ παρέμεινα άναυδος στη θέση που βρισκόμουν. Η Μόϊρα ήταν ένα ζωντανό αίνιγμα, μια γυναίκα μυστήριο και ανυπομονούσα να αποτελέσω εγώ τη μόνη λύση της. Ήταν μια υπέροχη πρόκληση και από μικρός είχα αδυναμία σε αυτές.

(Augustine)