ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ, "ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ", ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΣΩΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ 

ΝΟΤΙΑ ΟΥΓΓΑΡΙΑ, ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΑΛΤΑ ΤΗΣ ΝΟΡΒΗΓΙΑΣ

“Θα μπορούσες να μην τον είχες σπάσει στο ξύλο. Τον χρειαζόμασταν.”

“Κριστόφ, δεν ανέχομαι να με ειρωνεύονται εν ώρα εργασίας.”

“Απλά του έκανε εντύπωση που με μία κίνηση παγίδεψες το κεφάλι του με τους μηρούς σου.”

“Αν συνεχίσεις έτσι, θα δεις πόση εντύπωση θα σου κάνει και εσένα.”

“Μπα, είναι η αγαπημένη θέση μου ανάμεσα στα--”

Τον κοίταξα απότομα σηκώνοντας το φρύδι μου και χαμογελώντας του πονηρά. Πάντα θα έλεγε κάτι ακατάλληλο την πιο λάθος στιγμή, αλλά τον συγχωρούσα γιατί τον είχα συνηθίσει και η δική του συνήθεια ήταν η αγαπημένη μου.

Είχαμε καιρό να βρούμε ίχνη του κύριου Π. και είχαμε αφήσει πίσω μας την ζωή σαν πληρωμένοι δολοφόνοι. Παρόλα αυτά, η σκέψη του να καταδιώξουμε τον άνθρωπο που μας κορόιδεψε και τους δύο και να τον κάνουμε να πληρώσει την ώρα και την στιγμή που το έκανε μας ολοκλήρωνε και τους δύο. Ο Κριστόφ ποτέ δεν είχε σταματήσει να ψάχνει, και ας μην μου το έλεγε, μιας και ήξερε ότι ήθελα να ξεχάσω όσα είχαν συμβεί. Όταν όμως ο σύνδεσμος του στην Βουδαπέστη βρήκε την μοναδική πληρωμένη συνοδό του κύριου Π. να βολτάρει στους δρόμους της πόλης υποψιάστηκαμε ότι είχε μετακομίσει προσωρινά στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Ουγγαρίας. Και όντως, τους τελευταίους μήνες είχε χτίσει ένα “κρυσφήγετο” παρέα με τις προσωπικές του σεξεργάτριες και με τις πλάτες τις ρωσικής μαφίας.

“Μπορείς να μην μπλέκεις την δουλειά με τα--”

“Λες και δεν θες.”

Σταμάτησα να περπατάω και τον έσπρωξα στην άκρη της γέφυρας που προσπαθούσαμε να περάσουμε αθόρυβα τόση ώρα, χωρίς να μας καταλάβουν οι άντρες του κυριου Π.

“Ειλικρινά τώρα, η ώρα είναι περασμένη τέσσερις, έχουμε να ολοκληρώσουμε μια αποστολή και έχεις όρεξη.. για αυτό; Αν μας ακούσουν χάθηκαν όλα, το καταλαβαίνεις;”

“Μπορείς να με κατσαδιάσεις λίγο ακόμα; Και, μην βγάλεις αυτό το ολόσωμο σπίτι, σου κάνει ωραίους γλουτούς.”

Αναστέναξα εκνευρισμένη και προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Ήξερα ότι αυτός ήταν ο μηχανισμός αντιμετωπίσης του, ήξερα ότι δεν ήθελε να παραδεχτεί πως φοβόταν όσο εγώ, ήξερα ότι δεν ήθελε να σκεφτεί τις λιγοστές πιθανότητες που είχαμε για να επιβιώσουμε απόψε. Και για αυτό δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία. Ο καθένας πάλευε διαφορετικά με τους δαίμονες του. Εγώ προτιμούσα την απομόνωση, εκείνος την επιδειξιομανία. Όταν αισθανόταν αβοήθητος, είτε έλεγε ψέματα στον εαυτό του ώστε να βρει την δύναμη να μην φοβηθεί, ή απλά τον κατηγορούσε συνεχώς σκεφτόμενος τα λάθη του.

“Τώρα σκέφτεσαι ότι όσα λέω είναι ψέματα και κρύβω τον φόβο μου για το σημερινό.”

Χαμογέλασα και του έδωσα ένα υγρό φιλί.

“Σου υπόσχομαι ότι αν δεν είχαμε τον μαλάκα στα πεντακόσια μέτρα, θα σε έπαιρνα εδώ και τώρα.”

Τραβήχτηκα και του απάντησα προκλητικά.

“Όλο υποσχέσεις ήσουν από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα. Ίσως αργότερα.”

Προχώρησα σταθερά προς την τεράστια γοτθική έπαυλη και άφησα τον Κριστόφ να καλύπτει τα νώτα μου. Σίγουρα θα χαμογελούσε και θα είχε πάρει εκείνο το αυτάρεσκο ύφος του που με έκανε να εκνευρίζομαι όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Χαμογέλασα και εγώ.

Λίγο πριν το δάσος Τζέμενκ, η γοτθική έπαυλη του κύριου Π. δέσποζε επικίνδυνα με τους πανύψηλους πυργίσκους της και την πανέμορφη αυλή της. Η πρόσοψή της θύμιζε αρχαιοελληνική μάσκα ενώ το φεγγαρόφωτο προσέδιδε πάνω της μια απόκοσμη μα τρομακτικά υπνωτική λάμψη που σε απωθούσε και ταυτόχρονα σε προσέλκυε ακόμα περισσότερο. Στο θέαμα της, ο Κριστόφ έβγαλε ένα σιγανό σφύρηγμα.

“Σαν το κάστρο του Δράκουλα, ε;”

“Πάντα μου άρεσε ο Δράκουλας.”

“Θα αμφέβαλλα αν δεν σου άρεσε.”

Είμασταν κρυμμένοι στις σκιές, αλλά μπορούσαμε να δούμε τους τέσσερις καλά εξοπλισμένους και γεροδεμένους άντρες να παραμονεύουν έξω από τις τεράστιες και βαριές πύλες, ενώ σίγουρα κάμερες θα παρακολουθούσαν τον μπροστινό χώρο. Ήταν αδύνατο να δοκιμάσουμε την εναλλακτική πύλη της πίσω πλευράς, μιας και με μία κίνηση προς τα εκεί, οι σωματοφύλακες θα μας εντόπιζαν αμέσως. Έπρεπε να τους αποτελειώσουμε χωρίς να καταλάβουν τίποτα όσοι ήταν μέσα στην έπαυλη.

“Λοιπόν, πως θα το κάνουμε; Σίγουρα θα το έχει καλωδιώσει από άκρη σε άκρη.”

“Θα το κάνουμε με τον τρόπο που μισώ περισσότερο από όλους.”

Συνειδητοποιώντας τις προθέσεις μου, ξεφύσηξε ενόχλημενος και σταύρωσε τα μεγάλα χέρια του μπροστά στο στήθος του. Ύψωσε τη φωνή του και απάντησε σταθέρα.

“Όχι, ξέχνα το. Παραείναι επικίνδυνο.”

“Σοβαρά τώρα, δεν μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου; Μάλλον ζηλεύεις.”

“Απλά, δεν γουστάρω να τον πλασάρεις σαν κέρασμα σε μαλάκες.”

Κούνησα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και άνοιξα τον σάκο μου.

“Το είχες σκεφτεί από πριν ε;”

“Ναι, και αν δεν το είχα σκεφτεί, θα πήγαινες μόνος σου να τους καθάριζες και τώρα θα μας είχαν πιάσει, οπότε άσε με να κάνω αυτό που θέλω. Είναι ο μόνος τρόπος, δεν καταλαβαίνεις; Δεν θα πουν όχι σε κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν λένε. ”

Φόρεσα την κόκκινη περούκα και τους καταπράσινους φακούς επαφής μου. Άνοιξα το φερμουάρ της ολόσωμης φόρμας μου, την έβγαλα γρήγορα, και τακτοποίησα πάνω μου την κοντή μαύρη φούστα και τον σκούρο μωβ κορσέ με το υπερβολικά ανοιχτό μπούστο. Φόρεσα τις πανύψηλες μαύρες μπότες μου και τοποθέτησα τον κοριό στο εσωτερικό της φούστας μου.

“Πως είμαι;”

Ο Κριστόφ με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω με ένα σχεδόν λάγνο ύφος, όμως η ζήλια του είχε κερδίσει και ανεπαίσθητα χαμογέλασα ικανοποιημένη.

“Είμαι αγνώριστη τουλάχιστον;”

“Μόνο και κάποιος ακουμπήσει το χέρι του--”

“Και να το ακουμπήσει, ξέρεις πότε θα βγεις εσύ. Θα ακούς κάθε στιγμή. Όταν πουν ότι έκλεισαν τις κάμερες, είναι η σειρά σου. Σε εμπιστεύομαι.”

Πήγε να μιλήσει αλλά τον σταμάτησα με ένα δάχτυλο στα χείλη του.

“Μην κάνεις κάμια τρέλα γιατί αυτή τη στολή την κρατούσα για δώρο στα γενέθλια σου.”

“Εννοείς ότι--”

“Ναι, ήταν σε προσφορά και είχε δώρο μαστίγιο. Και ένα ζευγάρι χειροπέδες. Διαλέγεις και παίρνεις.”

Του έδωσα τον σάκο και κρύβοντας μόνο δυο μαχαίρια πίσω από τις μπότες μου, προχώρησα με αυτοπεποίθηση προς τις πύλες, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι την δυσφορία και τον κρύο ιδρώτα που με έλουζε-- συναισθήματα που ένιωθα κάθε φορά που έπαιζα τον συγκεκριμένο ρόλο.

Ήταν απίστευτα δύσκολο να ήμουν το ζωντανό θήραμα, ήταν ακόμα πιο δύσκολο να μην τους κομμάτιαζα όταν θα με άγγιζαν με τα αηδιαστικά χέρια τους.

Άν ο Κριστόφ παρέμβαινε την κατάλληλη στιγμή, τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά. Και τον εμπιστευόμουν με την ζωή μου, δεν θα έκανε λάθος.

~A